زبانشناسی قضایی (Forensic Linguistics) میان‌رشته‌ایست که چند دهه از عمر آن بیش نمی‌گذرد. اما با وجود کم سن‌و سال بودن، توانسته به خوبی در گروه های زبانشناسی بین زبان‌شناسان جا باز کرده و در دادگاه ها مورد استفاده واقع شود. یکی از دغدغه‌های زبانشناسی قضایی آن است که کشف کند آیا می‌توان از زبان نیز به مثال «اثر انگشت» (fingerprint) استفاده کرد و هویت افراد را از هم تمایز داد. در همین روزنامه مقاله‌ای از ساپیر موسو به «Speech as a personality trait» قرارداده ام که به بحث در خصوص گفتار به مثابه یک ویژگی شخصیتی می‌پردازد.
کسانی که علاقمند به این میان‌رشته هستند، برای اطلاع از چند و چون آن می‌توانند به کتاب جان اولسون (John Olsson) موسوم به :
Forensic linguistics: an introduction to language, crime and the law
رجوع نمایند. کتاب مزبور در سال 2004 برای نخستین بار به چاپ رسیده و در سال 2008 به چاپ دوم رسیده است.
همچنان که در فوق عنوان شد، در زبانشناسی قضایی، زبانشناسی به کمک قضاوت و حقوق می‌آید، و با استفاده از روش‌های زبان‌شناختی متخصص این فن سعی می‌کند تشخیص دهد که آیا اعتراف، اقرار یا شهادتی که ادعا می‌شود متهمی با زبان و بیان خود ادا کرده، به واقع از آن او هست یا خیر. اصلاً زایش این رشته نیز به همین موضوع باز می‌گردد. زمانی که محققی بنام سوارت‌ویک (Svartvik) در تحقیق خود نشان داد که در پرونده ایوان (Evans Case) پلیس در اقرار متهمی به قتل دست برده است.
اولسون در فصل دوم از کتاب خود موسوم به «individuals and language use» (افراد و کاربرد زبان یا هر طور دیگر خودتان ترجمه می‌کنید)، به بحث اثر انگشت زبانی یا همان lingual fingerprint می‌پردازد.
اگرچه که اثر «اسوارت ویک » در دهه شصت میلادی منتشر شد، لیکن در عمل در دهه نود میلادی بود که به این میان‌رشته توجه شد. در ایران نیز چند مقاله‌ای طی چند سال اخیر به فارسی در این خصوص که به معرفی اجمالی این رشته می‌پردازند. البته برای آنان که انگلیسی می‌دانند توصیه می‌کنم به اصل منابع موجود در اینترنت بپردازند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر