سبک زندگی انسان، از رحم مادر

نتایج مطالعات حکایت از آن دارند که سبک زندگی افراد تنها به آموختنی‌های دوران رشد آنها ارتباط ندارد، بلکه عملکرد مادران باردار در دوران جنینی کودک، بر نحوه سبک زندگی تاثیرگذار است.



نتایج مطالعات حکایت از آن دارند که سبک زندگی افراد تنها به آموختنی‌های دوران رشد آنها ارتباط ندارد، بلکه عملکرد مادران باردار در دوران جنینی کودک، بر نحوه سبک زندگی تاثیرگذار است.

نتایج مطالعات پژوهشی در دهه‌های اخیر تاکید می‌کنند که ما به آسانی زندگی جنینی خود را پشت سر رها نمی‌کنیم و بر عکس، همان گونه که «انی مورفی پاول» در کتاب جدید و آموزنده خود می‌نویسد: « سبک زندگی که بر توسعه بیماری‌ها اثر می‌گذارد، اغلب تنها آن سبکی نیست که ما به عنوان افراد بالغ از آن پیروی می‌کنیم، بلکه آن سبکی است که مادران در هنگام بارداری، دارا بودند.»

این نظریه ابتدا توسط دیوید بارکر، یک پزشک بریتانیایی مطرح شد. وی در سال 1989 داده‌هایی را منتشر کرد که نشان می‌داد تغذیه نامناسب مادران می‌تواند فرزندان آنها را در دهه‌های بعد در معرض خطر بیماری‌های قلبی قرار دهد.

نظریه بارکر در همان آغاز، توسط جریان غالب در پزشکی رد شد؛ با این عنوان که این نوعی نگرش پس از وقوع واقعه به رابطه وزن زمان تولد و بروز بیماری در مراحل بعدی زندگی است، بدون آن که آگاهی دقیقی از آن چه که در این میان رخ داده است، داشته باشد.

با این حال، شمار فزاینده ای از مطالعات مبتنی بر مشاهده که از زمان نشر گزارش اولیه بارکر در ناحیه های مختلف جهان انجام گرفته است نظریه وجود رابطه پویایی میان سرشت-پرورش را تقویت کرده است و این که پرورش از درون رحم مادر آغاز می‌شود. غذایی که مادر می‌خورد، هوایی که تنفس می‌کند، آبی که می‌نوشد، فشارهای عصبی یا آسیب‌های روانی که تجربه می‌کند، همه آنها ممکن است فرزندش را ، خوب یا بد، برای دهه‌های آتی تحت تاثیر قرار دهد.